In een eerder artikel concludeerden we dat de ongekende crisis waarin we ons bevinden een radicale transformatie van economische en sociale systemen forceert. De voortwoekerende pandemie heeft genadeloos blootgelegd hoe kwetsbaar Nederland is. Virologen werken met man en macht aan vaccins, politici roepen op na te denken over hoe de ‘anderhalvemetersamenleving’ vorm moet krijgen.
Net zo belangrijk is het creëren van maatschappelijke robuustheid en verbondenheid. Zo’n maatschappij beschikt over voldoende veerkracht om ontwrichtende gebeurtenissen succesvol het hoofd te bieden. De transitie van kwetsbaarheid naar robuustheid kan zich alleen voltrekken met een sterkere focus op adaptief vermogen. Het creëren van een wendbare en adaptieve workforce is daarbij een belangrijk deel van de oplossing. Dat we lange tijd te weinig geïnvesteerd hebben in die wendbaarheid, blijkt eens te meer nu bedrijven hun winsten zien verdampen. Omdat zij gebrek aan vet op de botten hebben, ontdoen ondernemingen zich massaal van hun flexibele schil, van mensen met een tijdelijk contract en zelfs van medewerkers met een vast contract. Ook in de wendbaarheid van die laatste groep is weinig geïnvesteerd. Die mensen komen op straat zonder ‘plan B’, zonder een positief perspectief. De trend van ‘overbodig’ menselijk kapitaal is al eerder ingezet door de voortschrijdende digitalisering. Adviesbureau McKinsey schat dat 1,3 miljoen Nederlanders door robotisering en automatisering in de nabije toekomst hun baan zullen verliezen. De coronacrisis zorgt voor een versnelling. De schattingen over het aantal mensen dat door deze crisis zijn baan verliest lopen uiteen, maar duidelijk is dat door economische kaalslag een stuwmeer aan (deeltijd)werklozen zal ontstaan. Daarmee wordt de maatschappelijke tweedeling tussen ‘haves’ en ‘have-nots’ verder versterkt.
Lees het volledige artikel op de website van Management Scope.
Auteur: Simone Heidema, Nienke Meijer, Annemieke Roobeek | Beeld: Lien Geeroms
